Spora część osób, które spotykam na co dzień przyjmuje postawę roszczeniową wobec życia.Wychodzi z założenia, że wszystko im się należy. Ot tak, po prostu, bez najmniejszego kiwnięcia palcem.  To między innymi taka postawa sprawia, że nie umiemy żyć pięknie. Jesteśmy bierni, rozleniwieni i sfrustrowani faktem, że gwiazdka, po którą sami moglibyśmy sięgnąć nie spadła nam na głowę. A jeżeli we włosach zaplącze nam się trochę gwiezdnego pyłu, pospiesznie wetrzemy go we włosy, nie zważając na to, komu go zawdzięczamy. Nie odczuwamy wdzięczności,a tym bardziej potrzeby uzewnętrznienia jej. Jesteśmy wygodniccy i łatwo przyzwyczajamy się do tego, że mamy przy sobie kogoś, kto nam pomaga. A przecież nie musi. Nie zwracamy uwagi na to, że Mama wstaje o 5:00 rano specjalnie po to, by zrobić nam śniadanie, a Tata na jedno nasze słowo zamienia się w taksówkarza. Nie dostrzegamy, że Siostra zmienia swoje weekendowe plany, by zostać w domu ze swoją małą siostrą ze złamanym serduszkiem, a Chłopak dzielnie wysłuchuje naszych PMS-owych żalów, tuląc nas jak najmocniej. 

Dlatego mam dla Was pracę domową do odrobienia: podziękujcie jak największej liczbie osób, której coś zawdzięczacie, wszystkim tym, którzy są blisko, jak i tym, od których dzieli Was tysiące kilometrów. Wszystkim, którzy cały czas wnoszą w Wasze życie słońce, jak i tym, którzy tylko raz odsunęli od Was ciemne chmury. Możecie zrobić to w dowolny sposób. Słownie, graficznie, jakkolwiek. Byleby przekaz trafił do odbiorcy. Powodzenia! :)

Ściskam :),
N.