Duża paczka czipsów pochłonięta po stresującym dniu w pracy. Zdany egzamin zwieńczony kilogramem sernika i słoikiem masła orzechowego. Dzikie obżarstwo, które może zahamować jedynie silny ból brzucha. Któryś z tych scenariuszy brzmi znajomo?

Kompulsywne jedzenie, bo o nim mowa, jest moim zdaniem jednym z najbardziej lekceważonych zaburzeń odżywiania. Wszyscy ze strachem w oczach myślimy o anoreksji i bulimii, ale na opowieść znajomej o kilogramie frytek, blasze ciasta i dwóch tabliczkach czekolady zjedzonych przez nią na kolację zareagujemy prędzej śmiechem niż przerażeniem. Takie zachowania postrzegamy jako niegroźne, a z biegiem czasu jako naturalne, ponieważ sami bardzo często traktujemy jedzenie i picie w kategoriach nagrody bądź kary. Mówimy sobie:

Traktujemy jedzenie tak jakby było uniwersalnym lekarstwem. Takim, które jednym razem uśmierzy ból, a innym go wywoła. Podświadomie wierzymy, że obolałe ciało skutecznie odciągnie naszą uwagę od obolałej duszy. Stres, skopane poczucie własnej wartości, niesatysfakcjonujące relacje to tylko kropla w morzu czynników karmiących (o ironio ;) kompulsywne zachowania. Mnie też raz na jakiś czas zdarza się zajadać stresy. I chyba nigdy nie zapomnę sytuacji sprzed roku, kiedy czując presję czasu, wariowałam ze stresu. Miałam niespełna dwie godziny na naniesienie poprawek do pracy dyplomowej. Pamiętam jak dziś, że jedną ręką ocierałam łzy, a drugą łapczywie sięgałam po Lay'sy fromage. Wtedy być może nie widziałam w tym nic dziwnego, ale teraz się zastanawiam, czym do cholery pisałam na klawiaturze skoro obie ręce miałam zajęte? Hmmm. Chyba czołem ; ).

Dzisiaj jestem mądrzejsza, bo bardziej świadoma swojej skłonności do zajadania stresów. Nie oznacza to jednak, że zawsze z nią wygrywam. Czasem emocje biorą górę i….zamiast stawić czoła problemom, chowam się za pudełkiem pizzy żałosnej jakości. Jem, jem i jem, choć wiem, że już wystarczy, że już więcej nie trzeba. A później kończę z kubkiem gorącej herbaty lub ziół, licząc na to, że ukoi mój obolały brzuch.

Czy jest jakiś skuteczny sposób radzenia sobie z tego typu napadami? W moim przypadku sprawdza się… myślenie. Przypominam sobie dokładnie swój ostatni bądź najbardziej spektakularny kompuls i przeprowadzam się krok po kroku przez jego poszczególne etapy. Zawsze zaczyna się od ogromnej ochoty na zjedzenie x, po którym mam się poczuć lepiej. A więc przemierzam kilometry i morskie mile do najbliższego spożywczaka tylko po to, by za chwilę pochłonąć pokaźną dawkę jakiegoś badziewia. Kilka pierwszych kęsów utwierdza mnie w przekonaniu, że to jednak nie to. No ale przecież się teraz nie wycofam. Dokończę dzieła, a później będę zdychać z powodu złego samopoczucia. I w sumie bardziej niż brzuch zaboli mnie świadomość, że znowu przegrałam.

Analiza jakiejkolwiek sytuacji zawsze prowadzi do tego samego wniosku. To całe pobudzenie i niemożność powstrzymania się przed pochłonięciem dużej ilości, często niezdrowego, jedzenia rodzi się z oczekiwań nie mających związku z rzeczywistością, dlatego w przypływie słabości warto przypomnieć sobie sytuację, która jak na tacy pokaże nam, że kompulsywne jedzenie nie ma nic wspólnego z przyjemnością. Bliżej mu do wstrętu, bólu i upokorzenia. A to ostatnie, czego potrzebujemy, prawda? 

Jeżeli Wam też zdarza się zajadać stresy, koniecznie dajcie znać w komentarzach, jak z tym walczycie. Buźka!